Rodział IV

Witajcie ponownie! :) Dziś odrobinę krócej, bo rozdział ma jedynie sześć stron - lub aż sześć stron, zależy, z której strony spojrzeć. Mimo to mam nadzieję, że się nie rozczarujecie. Akcja zaczyna już się odrobinkę zawiązywać, więc jest to jeden z ważniejszych rozdziałów. Przy okazji pragnę Was zapytać, co sądzicie o nowym wyglądzie bloga.

Tekst betowała niezastąpiona Iza  i to jej oraz Nuadell zadedykuję dzisiejszy rozdział. Powód? Wątpię, by bez nich cokolwiek powstało. 

Teraz zaś życzę Wam miłej lektury i liczę, że przypadnie Wam do gustu :)

~*~*~

            Chyba jeszcze nigdy wcześniej w Hogwarcie nie panowało takie podniecenie. A wszystko za sprawą pewnej wili, która w tym roku nauczała obrony przed ciemnymi mocami... Albo czegoś, co podchodziło pod obronę, jako że Selene większy nacisk kładła na to, by uczniowie wiedzieli, jak wyglądały najstraszniejsze klątwy, niż na naukę sposobów obrony przed nimi. Każda klasa po jej zajęciach wychodziła z sali na drżących nogach i z podekscytowaniem w oczach, rozmawiając cichutko. Jeszcze większe emocje, o ile było to możliwe, budził powrót Snape'a, którego śmierć wprawdzie nie została podana do wiadomości publicznej, lecz niektórzy zdobyli o niej nieoficjalne informacje. Problem z przyzwyczajeniem się do obecnego stanu rzeczy mieli szczególnie członkowie Zakonu Feniksa. Poza tym, w pamięci wszystkich wciąż tkwiło zabójstwo Dumbledore'a, pomimo zeznań złożonych przez jego portret, które "pośmiertelnie" oczyściły Mistrza Eliksirów z wszelkich zarzutów. Teraz wielu z tych, którzy słyszeli relację Harry'ego, patrzyło na niego ze zmarszczonymi brwiami. Zapewne zastanawiali się, jak to jest możliwe, że były dyrektor paraduje po Hogwarcie jakby nigdy nic, skoro Potter wyraźnie powiedział, iż mężczyzna był martwy. Problem w tym, że Snape podobno przebywał w zamku od mniej-więcej miesiąca i nic nie wskazywało na to, by nie był sobą. Żywym sobą, gwoli ścisłości.

            — Jak to możliwe? — mamrotała pod nosem Hermiona, przeglądając kolejną księgę dotyczącą eliksirów uzdrawiających. Za punkt honoru postawiła sobie wyjaśnić, jakiej mikstury użył Snape,  by wyrwać się z ramion śmierci. Jednak mimo godzin poszukiwań, nie znalazła żadnej wzmianki o jakichkolwiek napojach tego typu. Odnalazła za to wiele dowodów na to, że jego przeżycie nie było możliwe, ponieważ jad Nagini miał być jednym z najgorszych trucizn na tej planecie. — Przecież on nie ma prawa żyć, do cholery!

            — Może sprawdzisz w Dziale Ksiąg Zakazanych? — podsunął Harry, patrząc, jak jego przyjaciółka dwoi się i troi.

            Dziewczyna spojrzała na niego nieco nieprzytomnie.

            — Co?

            — Dział. Ksiąg. Zakazanych — powtórzył usłużnie, w duchu jednak pękając ze śmiechu. — Wiesz, w sumie raczej mało mnie obchodzi, jak to się stało, że przeżył. Grunt, że tu jest i znowu uprzykrza nam życie. — Skrzywił się, bo mimo wspomnień, jakie zobaczył w myślodsiewni, nadal nie przepadał za złośliwym nietoperzem.

            — Musiałabym mieć pozwolenie.

            — A pelerynka-niewidka?

            — Naprawdę wydaje ci się, że mam ochotę wkradać się nocą do biblioteki?

            — Bo wcale tego nie robiłaś...

            Przewróciła tylko oczami, decydując w duchu, że kiedy McGonagall wezwie ją i Malfoya na obchód, poprosi ją o pozwolenie wypożyczenia ksiąg z tego działu. Wprawdzie jako uczennica siódmej klasy mogła z nich korzystać, lecz tylko w bibliotece, a to niestety mogłoby sprowokować niepotrzebne pytania. Na szczęście nauczycielka lubiła Hermionę, więc zazwyczaj nie miała nic przeciwko jej małym prośbom; o tyle, o ile nie chodziło o łamanie regulaminu, bo na to nigdy nie przymknęłaby oka.

            — To nie ma sensu — powiedział Harry, kiedy podzieliła się z nim swoim pomysłem. — Musiałabyś się jej tłumaczyć, po co chcesz te księgi. Wiesz, że po bitwie jeszcze bardziej zaostrzyła przepisy. Zresztą, co byś powiedziała? Oh, nie, pani profesor, chciałam tylko sprawdzić, jakiego eliksiru użył Snape, żeby zmartwychwstać... Na pewno się zgodzi.

            — Jeśli zrobię tak jak chcesz, mogą mnie złapać.

            — No tak, ale...

            — Co "ale"? Przecież już niemal wszyscy wiedzą o niewidce, więc prawie na pewno ktoś by mnie przyłapał.

            — Jeśli będziesz uważała, nikt nic nie zauważy.

            — Nie wydaje mi się, Harry. Potrzebuję na to dość dużo czasu, a nie mogę przesiadywać każdej nocy w bibliotece. Muszę dokładnie przejrzeć każdą z ksiąg, żeby mieć pewność, że niczego ważnego nie przegapiłam, a nie uda mi się to, jeśli zrobię wszystko ukradkiem.

            — McGonagall na pewno będzie pytała — ściszył odrobinę głos i rozejrzał się dookoła, by sprawdzić, czy przypadkiem nikt ich nie podsłuchuje. — A Snape się dowie.

            — Coś wymyślę... I nie patrz tak na mnie! Po prostu nie chcę, żeby mnie tam złapali, rozumiesz? Jeśli nawet wykorzystam niewidkę, to będzie to ostateczność.

            Harry zastanawiał się przez chwilę, po czym spojrzał przyjaciółce prosto w oczy, odwracając jej uwagę od grubego tomu leżącego na ławce przed nią.

            — W takim razie ja pójdę! Zadowolona?

            Zatrzasnęła tylko książkę i gwałtownie odsunęła krzesło, chociaż wiedziała, że to niezbyt mądra reakcja. W końcu Harry chciał dobrze... Poza tym miał rację. Nie wiedział jedynie, iż tym samym tylko pogorszy i tak parszywy nastrój Hermiony. Bardzo chciała odkryć tajemnicę profesora, ale pomimo przeszukania większości biblioteki, nie znalazła absolutnie nic, co by ją usatysfakcjonowało. A nerwów dokładał jej jeszcze przeklęty Malfoy, z którym ostatnio spędzała stanowczo za dużo czasu. No i dochodziła do tego zupełnie bezpodstawna zazdrość Rona.

            — Przemyśl to jeszcze! — usłyszała tylko za sobą głos przyjaciela. — Jak się w końcu zdecydujesz, wiesz, gdzie mnie szukać.

            Rozmyślając o tych wszystkich dziwnych wydarzeniach, które miały miejsce, odkąd zaczął się rok szkolny, nie patrzyła nawet gdzie idzie do chwili, gdy weszła prosto w ścianę, która wyrosła przed nią znikąd. Hermiona upadła do tyłu, boleśnie obijając sobie tyłek. Z ust wyrwało się jej przekleństwo. Ściana jednak nie dość, że nagle przemówiła, to w zasięgu  wzroku dziewczyny pojawiła się blada dłoń, wyraźnie ofiarowana po to, by łaskawie pomóc jej wstać. Hermiona uniosła głowę do góry i równie szybko ją opuściła, widząc, kto był tą przeszkodą.

            — Uważaj jak chodzisz, kretynko! — wysyczał Malfoy, szybko stawiając ją na nogi. — Nie dość, że musiałem przeszukać prawie cały zamek, żeby cię znaleźć, to jeszcze na mnie wlazłaś!

            — Przepraszam... — wyjąkała, nadal nie otrząsnąwszy się z szoku.

            Oczy blondyna rozszerzyły się niemal do wielkości galeonów.

            — Granger, dobrze się czujesz? Właśnie mnie przeprosiłaś... Ta twoja szlamowata krew w końcu rzuciła ci się na mózg czy co? — Widząc, że dziewczyna niebezpiecznie mruży oczy i już oprzytomniała, szybko zmienił ton. — Zresztą, nieważne... Nie mam tyle czasu. Selene chciała, żebyśmy przyszli do niej przed kolacją, bo chciała coś z nami obgadać.

            — A nie możemy teraz?

            Malfoy spojrzał na nią jak na idiotkę.

            — Za pięć minut kończy się kolacja, jakbyś nie wiedziała. Szukam cię już prawie dwie godziny.

            — Co?!

            Wyglądało na to, że w bibliotece zupełnie straciła poczucie czasu. Nie żeby było to bardzo dziwne, ale Hermiona nadal nie potrafiła zrozumieć, jak mogła przegapić gong zapowiadający posiłek, mimo że zdarzyło się to nie po raz pierwszy w życiu. Co jakiś czas pani Pince musiała jej uświadamiać, że za chwilę trzeba było zamykać bibliotekę, podczas gdy Hermiona wchodziła do niej na przykład w porze obiadu. Mimo zapewnień blondyna, spojrzała szybko na zegarek na przegubie lewej ręki, chcąc się upewnić, czy przypadkiem Malfoy nie robi sobie jakiś głupich żartów. Niestety, fretka miała rację!

            — Cholera! Na co czekasz, idziemy! — Nie zważając na to, jak dziwnie musiało to wyglądać, chwyciła go za ramię i pociągnęła za sobą, z każdym krokiem idąc coraz szybciej. — Malfoy, pośpiesz się, bo nie mam zamiaru cię ciągnąć!

            Chłopak wyrwał rękę z jej uścisku.

            — Dziewczyno, uspokój się. Nic nam nie będzie, jeśli się odrobinę spóźnimy...

            Zwolnił z uśmiechem i wcisnął dłonie w kieszenie ciemnych, dopasowanych spodni. Wiedział, że ją tym zdenerwuje i nie pomylił się. Gdy po prostu pobiegła korytarzem, nie oglądając się za siebie, roześmiał się w głos.

            Merlinie, ta szlama tak go śmieszy... Jak można aż tak przejmować się szkołą? Rozmyślał, idąc spacerowym krokiem w ślad za nią i uśmiechając od ucha do ucha. Stwierdził, że mimo wszystkich nieprzyjaznych reakcji, jakie powodowało jego pojawienie się w Hogwarcie, przynajmniej będzie miał rozrywkę. W jakiś sposób odrobinę poprawiało mu to humor.

            Gdy po paru minutach dotarł na drugie piętro, gdzie mieścił się gabinet Selene, obie kobiety już na niego czekały. Madame Delacour przysiadła na krawędzi biurka i przypatrywała się Granger z uwagą, która z kolei nawet nie podnosiła oczu, usadowiwszy się w ławce naprzeciwko nauczycielki. Z trzaskiem zamknął za sobą drzwi, prowokując je do odwrócenia się w jego stronę. Selene klasnęła w dłonie, uśmiechając się szeroko.

            —  I jest nasz drugi Prefekt Naczelny. Siadaj obok Hermiony, Draco. — Zaprosiła go gestem dłoni. — Mniemam, że gdy szliście, powiedziałeś już swojej koleżance, o czym chciałam z wami rozmawiać?

            Pokręcił głową, złośliwie wykrzywiając usta, co nie uszło uwadze przycupniętej nieopodal Hermiony. Zmarszczyła brwi, patrząc na niego pytająco.

            — Ma... Draco — poprawiła się szybko. — Nic mi nie powiedział.

            Ten tylko uniósł brwi, słysząc swoje imię z jej ust.

            — No dobrze. Rozumiem, że chciałeś zrobić Hermionie niespodziankę, nieprawdaż? — Selene z entuzjazmem klasnęła w dłonie, po czym, najwyraźniej nie oczekując odpowiedzi, kontynuowała. — Jak już mówiłam na pierwszych zajęciach, rozmawiałam ostatnio z profesor McGonagall, która opowiedziała mi co nieco o poprzednich nauczycielach. Otóż słyszałam, że na waszym drugim roku profesor Lockhart zorganizował Klub Pojedynków... Pomyślałam, że dobrym pomysłem byłoby założyć go w tym semestrze, z tym że przedsięwzięcie zaadresujemy jedynie do uczniów klas siódmych... Spotkania będą w większości dotyczyły klątw, jakie poznajecie na lekcjach. Przed Bożym Narodzeniem moglibyśmy zakończyć działalność klubu uroczystym turniejem. Co wy na to?

            Kobieta cieszyła się jak dziecko, w przeciwieństwie do Hermiony, która była lekko zdezorientowana. W czasie ich drugiego roku faktycznie był powód, by zorganizować coś takiego. Jednak wówczas taki pomysł poddał sam Dumbledore, który wiedział już z relacji Harry’ego o tym, że Voldemort nie był tak martwy, jak się wszystkim wydawało. Merlinie, w ten sposób po prostu przygotowywali się do nieuniknionego starcia z nim! Ale teraz? W końcu było już po wojnie i chociaż nie oznaczało to, że czarne moce przestały istnieć, Hermiona nie widziała powodu, by w klubie Pojedynków mieli uczyć się o niektórych klątwach. Zwłaszcza, że z doświadczenia zdobytego na lekcjach z Selene Hermiona wiedziała, że w większości bardzo wykraczały one poza normalny poziom nauczania w klasie siódmej.

            Z drugiej strony, może po prostu była przewrażliwiona?

— W jakim celu? — wypaliła, nim zdążyła się powstrzymać.

            Malfoy spojrzał na nią z wyraźnym niepokojem. Co ta szlama chciała osiągnąć? Zdecydowanie nie podobał mu się kierunek, który mogła obrać rozmowa.

            — Stwierdziłam, że dobrze by było, abyście mieli możliwość przetestować własne umiejętności przed owutemami. — O dziwo, na twarzy Selene nie drgnął żaden mięsień. Nadal wpatrywała się w nich z takim samym słodkim uśmieszkiem, jak wcześniej. Teraz jednak Malfoy stwierdził, że nie jest on tak pociągający, jak wcześniej. — Myślałam, że ten pomysł się wam spodoba... Słyszałam w końcu, że bardzo zależy wam na ocenach...

            To była wyraźna aluzja do Hermiony i ona również to zauważyła. Już tylko szacunek do Delacour jako do nauczyciela powstrzymywał ją przed odpysknięciem. W tym momencie Malfoy, po uprzednim przeanalizowaniu tego, co Gryfonka mogła palnąć w złości, pośpieszył profesorce z pomocą.

            — Ależ oczywiście, na pewno nasi koledzy będą zachwyceni — podpowiedział szybko, rzucając siedzącej obok dziewczynie ostrzegawcze spojrzenie. Fakt, nie lubił jej, może wręcz nienawidził, ale nie mógł pozwolić, by przez jej niewyparzony język wyleciał ze szkoły. A tak na pewno skończyłoby się podpadnięcie słodkiej profesorce, którą skądś kojarzył...

            — To wspaniale! W takim razie na następnych zajęciach powiem wam, kiedy będą się odbywały spotkania, dobrze? A teraz zmykajcie do siebie, na pewno jesteście zmęczeni! — zaćwierkała niczym Umbigrade, gestem dłoni wskazując im drzwi.

            Gdy tylko wyszli i znaleźli się poza zasięgiem słuchu profesor Delacour, Malfoy nagle odwrócił się na pięcie, po czym złapał idącą obok dziewczynę za ramię.

            — Granger, idiotko! Co ty wyprawiasz?! Chcesz, żeby przez twój niewyparzony jęzor mnie wyrzucili?! — wywarczał, zaciskając mocno palce na jej ręce i nieświadomie pozostawiając siniaki na delikatnej skórze. Jednakże teraz tego nie dostrzegał, wściekły na Gryfonkę niemalże do granic możliwości. Jak mogła zrobić coś tak głupiego, tak narazić ich – jego!?A, szczerze mówiąc, miał ją za jedną z nielicznych osób w zamku, których z czystym sumieniem mógł nie nazywać debilami. Nie sądził, że tak się rozczaruje... A już na pewno nie w takiej sytuacji.

            Hermiona tylko syknęła cicho, szarpiąc ręką, by ją uwolnić. Jednak po chwili, gdy nie dało to żadnego, najmniejszego rezultatu, uniosła tylko głowę i spojrzała mu w twarz. Na tej, choć ukrytej w cieniu, kryło się wiele emocji, które widoczne były jak na dłoni.

            — Ten cały "Klub Pojedynków" jest tylko po to, by ona mogła uczyć nas czarnej magii, wiesz?! Zresztą, po co ja ci to mówię... Pewnie jesteś tym całym pomysłem zachwycony, co Malfoy? — rzekła w końcu, ledwie hamując łzy, ni to bólu, ni z upokorzenia.

            Ledwie te słowa opuściły usta Hermiony, do jej gardła została przytknięta różdżka, zmuszając dziewczynę, by ta jeszcze bardziej cofnęła się w stronę ściany, teraz całą powierzchnią swojego ciała się o nią opierając. Najgorsze, że nie miała nawet szansy, by sięgnąć po swoją, bo Malfoy nadal nie puścił jej ręki... Starając się ukryć strach, popatrzyła chłopakowi jeszcze raz prosto w oczy. Nie miała pojęcia, czego ma się po nim spodziewać i czy przypadkiem w złości nie zrobi jej krzywdy, nawet pomimo wiszącej nad nim groźby wydalenia ze szkoły. Ze świadomością, że w razie czego pozostają jej zwykłe mugolskie sztuki walki, nie opuściła wzroku. Milczenie trwało i trwało, a napięcie narastało z każdą sekundą, aż w końcu...

            — Tym razem ci daruję... — odezwał się Malfoy, a każdym jego słowem koniec różdżki mocniej wbijał się w szyję dziewczyny, aż ta zaczęła mieć problemy z oddychaniem. — Ale... Jeśli jeszcze raz powiesz lub zrobisz coś takiego, nie odpuszczę ci!

Nacisk ustąpił tak szybko, jak się pojawił, gdy chłopak szybkim krokiem oddalił się korytarzem, puszczając Hermionę. Dziewczyna osunęła się po ścianie, z szokiem patrząc, jak odchodzi.